اکوتوریسم روستایی توسعه پایدار و گردشگری - تور بالی اندونزی

از سفر با سفر به پاتایا در تابستان لذت ببرید و سواحل شگفت انگیز تایلند و مراکز خرید بسیار ارزان پاتایا را از دست ندهید.

اکو توریسم، یکی از مهم ترین مقولات در جهانی گردشگری است که در کشور ما نیز به دلیل قابلیت ها و بسترهای جغرافیایی متنوع و ارزشمند، درصورتی که بهای کافی به آن داده شود، درآمدی بالاتر از درآمد نفت برای کشور به ارمغان خواهد آورد. اکوتوریسم شاخه ای از توریسم (گردشگری) است اما معین کردن مرز آن با توریسم به علت عدم تعریف دقیق آسان به نظر نمی آید. برای رسیدن به اکوتوریسم پیروز باید از رهگذر توسعه پایدار عبور کرد. دستیابی به توسعه پایدار در گرو توجه به ارکان اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و زیست محیطی در یک جامعه است و گردشگری به عنوان فعالیتی اثرگذار بر تمامی ارکان توسعه، بیش از گذشته احتیاجمند مطالعه است. وقتی صحبت از اکو توریسم می شود، ناخودآگاه به فکر اقامت در خانه هایی می افتیم که خانه ما نیست اما درواقع باید خانه دوم از آن نام برد. چراکه گردشگران در اکوتوریسم روستایی، وارد هتل های 5 ستاره نمی شوند و باید در خانه روستاییان اقامت کنند؛ بنابراین، بسیار اهمیت دارد که گردشگران، مسائل زیست محیطی و توسعه پایدار را رعایت کنند. ازآنجاکه گردشگری با محیط طبیعی و فعالیت های اقتصادی- اجتماعی رابطه متقابل دارد و می تواند آثار و پیامدهای مثبت و یا منفی در این زمینه ها داشته باشد. در یک کلام، آنالیز نقش گردشگری خانه های دوم در توسعه روستایی و نیز اثرات و پیامدهای گسترش گردشگری آن ها در ابعاد زیست محیطی، اقتصادی، اجتماعی پرداخته و راهکارهای توسعه پایدار گردشگری روستایی باید موردتوجه محافل علمی و اجرایی کشور در عرصه گردشگری و توسعه پایدار قرار بگیرد.

به خانه دوم خوش آمدید

خانه دوم یا second homes ، درواقع همان خانه شما است که مالکیت آن با شما نیست اما باید همان رفتاری را با آن داشته باشید که با خانه خود دارید. علت آن است که اهمیت این خانه و ظرفیت هایش، بسیار بالاست و نمی توانید نسبت به شرایط آن بی انگیزه و بی توجه باشید. تحولات اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی جهان طی سده های اخیر به ویژه درزمینه افزایش جمعیت، گسترش شهرنشینی، توسعه راه های ارتباطی و وسایل حمل ونقل، افزایش اوقات فراغت و بهبود رفاه اجتماعی، منجر به توسعه گردشگری در نواحی روستایی یا گردشگری روستایی شد. البته گردشگری روستایی به عنوان یک فعالیت اجتماعی در نیمه قرن 18 در انگلستان و اروپا ظاهر شد. قبل از آن نیز نواحی روستایی مورداستفاده فعالیت های تفریحی نهاده شد، اما محدود به اشراف، درباریان و اقشار خاص بود. بعضی از فعالیت های گردشگری روستایی همراه با اقامت و بیتوته در نواحی روستایی هستند و این حضور، عمدتا به صورت اقامت در چادر، واگن های مسافرتی، خانه های دوم، منازل خصوصی کرایه ای، مهمانسرا و هتل ها در نواحی روستایی است. اقامت در خانه های دوم رایج ترین شکل فعالیت در گردشگری روستایی است و به همین دلیل شکل گیری و گسترش خانه های دوم امروزه به عنوان مهم ترین پیامد در توسعه گردشگری در نواحی روستایی است. توسعه توریسم روستایی به طور سازمان یافته از اواخر قرن نوزدهم و از اروپا آغاز شد. به نظر می رسد گردشگری روستایی از نواحی کوهستانی آلمان یا قلمروهای ساحلی فرانسه سرچشمه گرفته باشد. گردشگری خانه های دوم یکی از الگوهای گسترش گردشگری به ویژه در نواحی روستایی و کوهستانی است که از طریق گسترش مالکیت خانه های دوم (خانه های ییلاقی یا خانه های تعطیلات) حاصل می شود. علیرغم سابقه نسبتا زیاد شکل گیری خانه های دوم در نواحی روستایی، گردشگری خانه های دوم اخیرا تجدید حیاتی را تجربه می نماید که اغلب با توجه به الگوهای جدید فراوری و مصرف اقتصادی قابل تشریح است. این فرایند همچنین به عنوان واکنشی در برابر بحران روستایی حاصل از تجدید ساختار کشاورزی در حال گسترش است. در بعضی کشورها، مالکیت خانه های دوم به عنوان بخش اجتناب ناپذیر زندگی جدید در نظر گرفته شده و به همین دلیل بیشتر مقصدهای روستایی را گردشگری داخلی تشکیل می دهند. ازآنجاکه گردشگری با محیط طبیعی و فعالیت های اقتصادی- اجتماعی رابطه متقابل دارد، می تواند آثار و پیامدهای مثبت و یا منفی در این زمینه ها داشته باشد. به همین دلیل شناخت آثار و پیامدهای گردشگری در مرحله اول و مدیریت این اثرات در مرحله دوم، می تواند پیامدهای مثبت گردشگری برای نواحی روستایی را به حدبیشتر ممکن و پیامدهای منفی آن را به حداقل ممکن کاهش دهد. در خصوص خانه های دوم تعریف واحدی وجود ندارد؛ در فرهنگ جغرافیای انسانی در این مورد چنین آمده است: خانه های دوم، خانه هایی هستند که از طریق خانوارهای ساکن در نقاط دیگر خریداری و یا به مدت طولانی اجاره می شوند. چنین خانه هایی معمولا در نواحی روستایی قرار داشته و برای مقاصد تفریحی استفاده می شوند، دارای اسامی خانه های آخر هفته و خانه های تعطیلات نیز هستند. موسسه ابداعات اجتماعی در آمریکا هم خانه های دوم را بدین صورت تعریف می نماید: خانه های، دوم خانه هایی هستند که کمتر از 91 روز در هرسال تقویمی اشغال می شوند. به هرحال می توان گفت خانه های دوم یا تعطیلات، مساکنی هستند که در نواحی مختلف ازجمله نواحی روستایی توسط ساکنان شهرها معمولا ساخته و یا خریداری می شود و در روزهای معینی مانند روزهای تعطیلات و فصل تابستان عمدتا با هدف فراغت و تفریح مورداستفاده قرار می گیرند.

توسعه روستایی و ارتباط با توسعه پایدار

برداشت مشترک از مفهوم توسعه حاکی از این است که هدف اساسی، توسعه، رشد و تعالی همه جانبه جوامع انسانی است و ازاین رو شناخت و درک شرایط و مقتضیات جوامع انسانی و احتیاجها و تقاضاهای آنان در ابعاد مادی و معنوی ازجمله اقدامات اساسی در جهت پیشرفت و توسعه تلقی می شود. ازآنجاکه روستاها و مردم ساکن در آن ها دارای شرایط، امکانات و مسائل خاص خود هستند، بنابراین توسعه روستایی ضرورت و توجیه پیدا می نماید. در تعریف توسعه روستایی آمده است؛ فرایند همه جانبه و پایداری است که در چارچوب آن توانایی های اجتماعات روستایی در برطرف احتیاجهای مادی و معنوی و کنترل مؤثر بر نیروهای شکل دهنده نظام سکونت محلی (اکولوژیکی، اجتماعی، اقتصادی و نهادی) رشد و تعالی می یابند.در حوزه توسعه روستایی، یکی از محرک ها می تواند گردشگری روستایی باشد که خوشبختانه در ایران ظرف سال های اخیر با همکاری نهادهای مربوطه توسعه یافته است. روستاهایی مانند کن و کندوان و نراق و حتی روستاهای نزدیک به کویر مرکزی ایران، در یک دهه اخیر با استقبال تیم های گردشگری حرفه ای داخلی و بین المللی روبرو شده است. گردشگری روستایی دارای اشکال متعددی است به همین دلیل ارائه تعریف جامع و دقیق از آن سخت است. در حقیقت توریسم روستایی یکی از مفاهیم و اشکال توسعه پایدار است که در آن از منابع موجود در مناطق روستایی استفاده می شود. این گونه توسعه، کمترین تأثیر مخرب را دارد یا اصولا فاقد چنین تأثیراتی است و از رهگذر ارتقای سطح بهره وری در مناطق روستایی، ایجاد اشتغال، اصلاح توزیع درآمد، فقط محیط روستا و فرهنگی بومی، جلب مشارکت مردم محلی و ارائه شیوه های مناسب برای منطبق ساختن باورها و ارزش های سنتی با شرایط امروزی منافع روزافزون را نصیب مناطق روستایی می سازد.

گردشگری روستایی و خانه های دوم

به طورکلی پدیده خانه های دوم را می توان متأثر از عواملی دانست که سبب توسعه گردشگری روستایی می شوند. رشد و گسترش این پدیده در مناطق روستایی عمدتاً بعد از جنگ جهانی دوم و تحت تأثیر افزایش درآمد و توان اقتصادی، لزوم بهره گیری از اوقات فراغت و تسهیل در جابجایی به دلیل بهبود شبکه حمل ونقل بوده است، سابقه شکل گیری این پدیده در ایران از قدمت بیشتری برخوردار بوده و معیناً به دوران قاجار باز می شود و حتی بعضی از روستاهای شمال کشور از گذشته های بسیار دور با این پدیده مأنوس بوده اند، از طرف دیگر روی آوری به برپایی و ساخت یک سکونتگاه دوم در نقاط روستایی را می توان به عنوان انگیزه هایی برای انجام سرمایه گذاری، عاملی برای ارضای احتیاج و کسب حیثیت و وجهه اجتماعی و مکانی برای تدارک روزهای بازنشستگی دانست. در این رابطه، مهاجرت مردم روستایی به شهرها و بازگشت موقت آن ها به روستاها برای فراغت و دیدار اقوام و دوستان یا گذراندن تعطیلات در خانه هایی که از طریق ارث به آن ها تعلق گرفته، نقش مؤثری در گسترش خانه های دوم داشته است. علاوه بر این پدیده گریز از شهرنشینی و مهاجرت معکوس به نواحی روستایی که از اوایل دهه 1800 در جهان آغاز شده، زمینه ساز افزایش این خانه ها در روستاها بوده است ضمن این که سهولت در مالکیت مسکن در نواحی روستایی نیز در این امر مؤثر است. شکل گیری و توسعه خانه های دوم در نواحی روستایی به شیوه های گوناگون انجام می گیرد؛ که تبدیل مساکن روستایی به خانه های دوم، ساخت خانه های دوم در زمین های تملک شده خصوصی و توسعه این پدیده توسط شرکت های ساختمانی از آن جمله اند. علاوه بر روش فوق، شیوه مشارکتی (خرید یک خانه به طور مشترک و استفاده چرخشی از آن در طول سال) که عمدتاً در آمریکای شاقتصادی رواج دارد، از روش های نوین توسعه خانه های دوم است در کشور ما استفاده از مساکن روستایی به عنوان خانه های دوم و تدارک زمین جهت ساخت مساکن فصلی بیشتر است؛ اما تقریباً تمامی نواحی توریست پذیر کشور شاهد شکل گیری و گسترش این پدیده در اراضی روستایی هستند. تقاضای روزافزون گردشگران خانه دوم و رونق فعالیت های بورس بازی زمین و ویلا، در کنار ضعف بخش کشاورزی در فرآیند فراوری، درآمدزایی و اشتغال زایی سبب عرضه سریع و گسترده اراضی زراعی، باغات از سوی جامعه محلی به تقاضای اغواکننده و میلیونی گردشگران خانه دوم شده است. از طرف دیگر تنوع جغرافیایی باعث شده تا مطالعه اثرات این پدیده در قالب یک مدل مشترک کاری مشکل باشد. تغییر فرم، نقش و کارکرد روستاها از بدیهی ترین آثار این پدیده است؛ گو این که پیامدهای زیست محیطی ناشی از بارگذاری خارج از ظرفیت بر فضا نیز درنتیجه این پدیده قابل توجه است. از جنبه دیگر مشکل تملک زمین، قوانین رسمی و ساختار عرفی حاکم بر تغییر کاربری اراضی، کاهش ظرفیت های فراوریی به ویژه در بخش کشاورزی، برهم خوردن ساختار سنتی و ناهمگونی ساخت وساز در نواحی روستایی ازجمله مهم ترین دغدغه ها و چالش های این پدیده در نواحی روستایی است.

پراکندگی جغرافیایی و تحلیل مکانی خانه های دوم

گسترش اقامتگاه های ثانوی به طور مداوم و در تمامی کشورها در حال اجرا است و کشورهای جهان با درجات متفاوت توسعه و برخورداری از شرایط توریستی مناسب، ازدیاد این پدیده را تجربه نموده اند. از اقامتگاه های مجلل در فلوریدا و کالیفرنیا در آمریکای شاقتصادی تا فضاهای مسکونی موسوم به داچاها در حوالی مسکو و حاشیه دریای سیاه گرفته تا کلبه های روستایی در آفریقای سیاه، همگی گواه روشنی از عمومیت یافتن این پدیده هستند. در سال 1970 حدود 1320000 خانه دوم در فرانسه وجود داشت که این مقدار در سال 1982 به 2300000 واحد رسید. از مقدار اخیر، حدود 1300000 خانه دوم در نواحی روستایی قرار دارند. تلاش های اولیه برای تحلیل و تبیین مکانی خانه های دوم، بیشتر با تأکید بر عوامل طبیعی صورت گرفته است. جاکوبز (1972) در مطالعات خود به این نتیجه رسید که توزیع خانه های دوم در شمال ولز تحت تأثیر قیمت املاک، درجه شهرنشینی، مهاجرفرستی، کیفیت اراضی کشاورزی و سهولت دسترسی به مراکز شهری قرار گرفته است. کیفیت محیط، اقلیم محلی، چشم انداز مناظر از جانب خانه های دوم و دسترسی به مناظر آبی (دریاچه، دریا، رودخانه) نیز اهمیت زیادی دارد. همچنین الگوی سکونت موجود، دسترسی به زمین و سیاست های برنامه ریزی نیز با نقش مشخص کننده در گسترش توزیع خانه های دوم مؤثر است. یکی دیگر از عوامل مشخص کننده در موقعیت مکانی خانه های دوم، فاصله بین سکونتگاه اصلی و خانه دوم است. بدین ترتیب که در فصل تابستان با تقویت حومه نشینی، از تراکم جمعیت در شهر مرکزی کاسته و در خانه های دوم افزوده می شود. این وضع در فصل زمستان شکل معکوس به خود می گیرد.

اثرات گردشگری بر نواحی روستایی

با توجه به ماهیت فعالیت گردشگری و ارتباط و تعامل تنگاتنگ آن با فعالیت های مختلف اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، بالطبع اثرات آن می تواند بسیار متنوع و گسترده باشد و به ویژه بر محیط محلی و جوامع میزبان اثرات عمیقی برجای می گذارد. اثرات اجتماعی- فرهنگی گردشگری می تواند به صورت مثبت و یا منفی باشد. در نقاطی که گردشگری در حال رشد است، اثرات فرهنگی- اجتماعی مثبت و مهم گردشگری در جوامع بومی عبارت است از خودکفایی و تقویت اقتصاد محلی، احترام بیشتر به جامعه محلی و فرهنگ آن ها، سرمایه گذاری مجدد درآمد گردشگری در منابع فرهنگی، تقویت و تداوم سنت های فرهنگی، افزایش میزان درک و مدارا بین فرهنگ ها به ویژه از طریق اجرای موسیقی، عرضه صنایع و هنرهای محلی، نوع زندگی بومی، مسکن و سایر تجربیات زندگی روستایی و اثرات منفی گردشگری بر جوامع محلی می تواند شامل محرومیت از بعضی مزایای رفاهی برای جامعه میزبان، فشار تقاضا برای منابع کمیاب مانند آب آشامیدنی، وابستگی بیش ازاندازه نواحی میزبان به گردشگری، رفتار نامناسب و عدم حساسیت فرهنگی گردشگران باشد. برنامه ریزی برای گردشگری پایدار یکی از موضوعات موردبحث میان محققان و مجریان امر گردشگری است. به طورکلی هدف از برنامه ریزی و مدیریت گردشگری روستایی ایجاد توازن بین تقاضا و قابلیت های آن است تا این که موجب کاهش تنش شود و بدون این که منابع روستا رو به کاهش نهند از روستا نهایت استفاده شود. باید گفت که : - همه مشاغل محلی گردشگری مستقیماً برای جوامع محلی سودمند نیستند، به ویژه زمانی که علاقه مندانی خارج از روستا در توسعه گردشگری فعالیت و رقابت می کنند؛ - توقع بازدیدکنندگان نواحی روستایی کمتر از گردشگران مکان های شهری یا ساحلی نیست و بنابراین آن ها هم تقاضای انواع گوناگون جاذبه ها و امکانات باکیفیت مطلوب را دارند؛ - گردشگری می تواند راهکار مؤثری برای اصلاح و تجدید حیات نواحی روستایی باشد؛ - هریک از سیاست های گردشگری باید با سیاست های گسترده تر در این زمینه هماهنگ باشد؛ - می توان از گردشگری به عنوان یک کارگشا یا توجیهی برای بهبود خدمات عمومی، زیربنایی و حمل ونقل در نواحی روستایی استفاده کرد؛ و از نظر منطقه ای مهم ترین شکل توسعه گردشگری، الگویی است که بر پایه همکاری ناحیه ای و بین منطقه ای پایدار باشد. گردشگری خانه های دوم نیز همانند دیگر الگوهای گردشگری روستایی می تواند اثرات متعددی بر نواحی روستایی داشته باشد. در بعضی موارد این اثرات سودمند است. برای نمونه ممکن است مساکن قدیمی در روستاها بازسازی و یا تبدیل به مساکن جدید شوند که علاوه بر زیباسازی روستاها، برای مردم روستاها نیز زمینه اشتغال موقت و یا دائمی فراهم آورند. درآمد فروشگاه های محلی را بالا ببرند و تسهیلات دیگری فراهم کنند. بااین حال گسترش خانه های دوم می تواند اثرات منفی بر نواحی روستایی داشته باشد. گسترش خانه های دوم می تواند با برهم زدن زیبایی بصری روستاها و تخریب پوشش گیاهی، به محیط روستاها آسیب برساند. در گسترش خانه های دوم در نواحی روستایی به زیبایی و توازن آن ها توجه کمی شده است . البته اثرات اجتماعی مالکیت خانه های دوم باید بیشتر موردتوجه قرار گیرد؛ به ویژه این که: - گسترش خانه های دوم امکان ساخت مسکن برای مردم محلی را کاهش می دهد. این مورد در مناطقی که سیاست های برنامه ریزی ساخت مساکن جدید را محدود می نماید، بیشتر مشاهده می شود؛ - افزایش تقاضای خرید خانه های دوم در نواحی روستایی قیمت این خانه ها را به حدی بالا می برد که مردم محلی توان خرید مسکن را ندارند؛ - جوانان به دلیل مسائل سکونت در جوامع محلی، به شهرها مهاجرت می کنند و بدین ترتیب ساختار اجتماعی جوامع روستایی برهم می خورد؛ و هجوم ثروتمندان غیر روستایی به نواحی روستایی می تواند سبب خشم افراد محلی شود و فرهنگ آن ها را کمرنگ کند؛ اگرچه بسیاری از مطالعات نشان داده است که صاحبان خانه های دوم سعی می کنند خود را با جوامع محلی وقف دهند. بنابراین یکی از مسائلی که برنامه ریزان گردشگری روستایی با آن روبرو اند، برقراری توازن بین تقاضای ساکنان ثروتمند شهری برای خرید یا ساخت خانه های دوم در نواحی روستایی با احتیاجهای جوامع محلی در زمینه تأمین مسکن است. چند نکته در توسعه پایدار گردشگری روستایی توسعه پایدار گردشگری، توسعه ای است که در آن توازن و تعادل، حفظ ارزش ها و کیفیت اخلاقیات و اصول اقتصادی و نیز مزیت های اقتصادی همه به همراه هم دیده شده و تلاش می شود تا توسعه ای متعالی و متعادل و همه جانبه جایگزین توسعه صرفا اقتصادی شود. در این دیدگاه توسعه گردشگری با استفاده از منابع موجود به گونه ای است که ضمن پاسخ دادن به احتیاجهای اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و ضوابط قانونی جامعه و انتظارات گردشگران بتوان وحدت و یکپارچگی، هویت فرهنگی، سلامت محیط زیست، تعادل اقتصادی و رفاه مردم محلی را تأمین کرد. بنابراین توسعه گردشگری در نواحی روستایی ازیک طرف می تواند نقش مهمی در متنوع سازی اقتصاد جوامع روستایی داشته و فراهم کننده بستر و زمینه ساز توسعه پایدار روستایی باشد و از طرف دیگر وسیله ای برای تحریک رشد اقتصاد ملی (از طریق غلبه بر انگاره های توسعه نیافتگی و بهبود استانداردهای زندگی مردم محلی) به حساب آید. به هرحال اگر گردشگری روستایی و مالکیت خانه های دوم به نحوی مناسب برنامه ریزی و مدیریت شود، می تواند خالق یا محرک یک فرآیند توسعه یافته برای حصول به پایداری توسعه در نواحی روستایی و نیز پایداری جوامع محلی در کلیه زیرشاخه های اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و خود صنعت گردشگری باشد. در بعضی از کشورها، گردشگری روستایی از طریق مالکیت (و نه اجاره) خانه های دوم، ابزاری برای توسعه پایدار نواحی روستایی بوده است. با توجه به دیدگاه ها و نظریات مختلف در زمینه گردشگری روستایی می توان ابراز داشت که گردشگری روستایی از یک سو با فراهم آوردن فرصت های جدید برای بسیاری از روستاها به عنوان وسیله ای است که به جوامع روستایی حیات دوباره می دهد و موجب توسعه این نواحی می شود و این سکونتگاه ها را پابرجا نگه می دارد و از سوی دیگر توسعه بدون برنامه ریزی آن سبب آسیب های اجتماعی و زیست محیطی در سکونتگاه های روستایی می شود. البته این که کدام یک از الگوهای گردشگری روستایی مالکیت خانه های دوم، اجاره خانه های دوم، اقامت در مراکز اقامتی روستایی و ... نقش بیشتری می تواند در توسعه پایدار نواحی روستایی داشته باشد، بستگی به امکانات و شرایط محلی و نیز چگونگی برنامه ریزی و مدیریت گردشگری در هر ناحیه دارد. خانه های دوم از آثار و پیامدهای گردشگری در نظام کالبدی و بافت سکونتگاهی روستاهایی است که پذیرای گردشگران و ماندگاری موقت آن ها برای بهره گیری از چشم اندازها و شرایط مطلوب روستاها هستند. در کشورمان و در نواحی کوهستانی شمال کشور، اگرچه نفوذ و گسترش پدیده خانه های دوم بسیار قدیم است، ولی در دهه اخیر تحت تأثیر بهبود شبکه های ارتباطی و شناساندن توانمندی های این مناطق و در کنار آن اشباع محدوده های جلگه ای و ساحلی، فرایند گسترش آن سرعت زیادی داشته است. همان طوری که گفته شد اگر گردشگری روستایی و مالکیت خانه های دوم به نحوی مناسب برنامه ریزی و مدیریت شود، می تواند خالق یا محرک یک فرآیند توسعه یافته برای حصول به پایداری توسعه در نواحی روستایی و نیز پایداری جوامع محلی در کلیه زیرشاخه های اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و خود صنعت گردشگری باشد. گردشگری روستایی بخشی از بازار گردشگری و منبعی برای اشتغال و درآمد بوده و می توان آن را ابزار مهمی برای توسعه اقتصادی- اجتماعی و اکولوژیکی جوامع محلی قلمداد کرد. به منظور از بین بردن اثرات منفی حاصل از گردشگری خانه های دوم در نواحی روستایی نیز ضروری است برنامه ریزان گردشگری روستایی با استفاده از راهکارهایی در جهت برقراری توازن بین تقاضای ساکنان ثروتمند شهری برای خرید یا ساخت خانه های دوم در نواحی روستایی با احتیاجهای جوامع محلی در زمینه تأمین مسکن گام بردارند و از نابودی بافت قدیمی و کالبدی روستاها و محیط زیست زیبا و بکر این نواحی جلوگیری کنند و زمینه های اشتغال روستایی را از طریق کارآفرینی برای ساکنان محلی فراهم آورند تا به اقتصاد مردم محلی نیز یاری کنند. امیدواریم با خانه های دوم بیش تر از قبل آشتی کنیم و شاهد آلودگی کم تر و تخریب کم تر بافت روستایی ایران در عرصه گردشگری پایدار باشیم. تهیه شده در خبرنگارانمنبع: کجارو