خبرنگاران؛احسان محمدی- پرسپولیس یک بار با او ناسپاسی کرد. در عصر مدافعان خشن و مشتاق درگیری، یحیی گل محمدی نحیف و آرام بود، برای طرفداران سینه چاک نمی کرد، اهل کری خواندن و مصاحبه آتشین نبود، به داورها حمله نمی برد اما از دروازه پرسپولیس به بهترین شکل ممکن دفاع می کرد. او از پورا به پرسپولیس آمد. آنقدر کم حرف و بی هیاهو بود که بعضی ها به او توصیه می کردند برای توی چشم آمدن کمی هم حاشیه داشته باشد!

تب مالت گرفت. یک بیماری بدموقع. خودش می گوید بدنم ضعیف شد و سالی چند بازی بیشتر نمی کردم. اما درست وقتی که توانست خودش را از چنگ این بیماری نجات بدهد، علی پروین او را در لیست فروش باشگاه قرار داد. یک ناسپاسی با بازیکن محجوبی که کسی در کیفیتش شک نداشت. به فولاد رفت. آنقدر خوش درخشید که در ترکیب تیم ملی جای ثابتی پیدا کرد و اشک هایش بعد از گلزنی مقابل ایرلند در استادیوم آزادی فراموش شدنی نیست.

با گل یحیی، ایرلند را شکست دادیم اما یک گل کم آوردیم و از صعود به جام جهانی 2002 بازماندیم. پروین دوباره او را به پرسپولیس برگرداند. در جام ملت های 2004، شاگرد برانکو بود و درست در آخرین گام مقابل چین بازنده شدیم. در همان بازی که پنالتی او گل نشد. همان بازی که عادل فردوسی پور جمله چه وقت چیپ زدن بود آقای گل محمدی؟ را به ادبیات فوتبال ایران افزود. یک افسوس دیگر در کارنامه ملی یحیی گل محمدی. این اشتباه آنقدر غیرمنصفانه تکرار شد که نسل جوان او را بیشتر با این چیپ می شناسند!

اما آخرین تصاویر او در لباس باشگاهی با صبای قم ثبت شد، جایی کنار علی دایی و سهراب بختیاری زاده. هم جام برد و هم در جام جهانی به مکزیک گل زد. انگار الهه فوتبال می خواست از او دلجویی کند. از کسی که بعضی بر این باورند اگر جاه طلب و سر و زبان دارتر بود، می توانست خیلی بیشتر از 74 بار پیراهن تیم ملی را بپوشد.

صبای قم، تربیت یزد، نساجی، پرسولیس، نفت، ذوب آهن، گل ریحان البرز، تراکتورسازی، پدیده ... او در ده سال در 9 تیم مربیگری نموده است، از اصفهان تا تبریز، از تهران و مازندران تا مشهد. فاتح دو جام حذفی و یک سوپرجام. افتخاراتی که می توانست بسیار بیشتر باشد. طرفداران پرسپولیس در ماجرای خداحافظی مهدی مهدوی کیا و از دست رفتن جام حذفی مقابل سپاهان او را مقصر دانستند. او میراث دار تیم آشفته مانوئل ژوزه بود و در حالیکه در 22 بازی تنها دو بار بازنده شد، فشارها آنقدر بالا گرفت که استعفا کرد و رفت.

درست مثل وقتی که با ناسپاسی به دلیل بیماری کنارش گذاشتند و رفت خودش را ثابت کرد، این بار در نفت و ذو ب آهن و بعدتر در پدیده کاری کرد که جز با تحسین نمی گردد در خصوص او حرف زد. تیم هایش تیکی تاکایی در اندازه های ایران بازی کردند، چشم نواز و مدعی. او برای درخشش نیازی نداشت که ستاره های تیم های دیگر را به خدمت بگیرد، با بازیکنان کم نام و نشان هم یقه همه بزرگان را گرفت و در لیگ سال پیش هم برای نخستین بار مشهدی ها را صاحب سهمیه در آسیا کرد. یک جنتلمن واقعی که همواره زیر سایه پرهیاهوها ماند. چه در زمین، چه کنار زمین.

حالا او جانشین برانکو و کالدرون است. شاید شایسته ترین گزینه داخلی. صاحب سبک، فروتن، خوش فکر و البته پسر پرسپولیس. گرچه بعضی می گویند او وقتی کنار تیم های پرهوادار و صاحب رسانه قرار می گیرد نمی تواند فشار حاشیه ها را مدیریت کند و روی کیفیت تیم اثر می گذارد.

احتمالاً او همان مردی است که با قامت نحیف می تواند بار فوق سنگین به جا مانده از مربیان پیشین را از زمین بردارد.

-

بیشتر بخوانید:

گل محمدی سرمربی پرسپولیس شد

باقری: استعفا ندادم و اگر گل محمدی بخواهد کنارش هستم/ علاقه ای به سرمربیگری ندارم