موسوی: سخت است والیبال به مدال المپیک برسد، بازیکنانی در سطح ستاره های روسی و لهستانی نداریم - تور بالی اندونزی

به گزارش خبرنگاران، سید محمد موسوی، مدافع وسط تیم ملی والیبال ایران، فصل بسیار خوبی را از نظر آمار فردی در لیگ لهستان پشت سرگذاشت و عنوان بهترین مدافع پلاس لیگا را به خود اختصاص داد. پیش بینی می شد حضور در لهستان، شروعی بر ماجراجویی اروپایی سید باشد ولی به نظر می رسد او باز هم لیگ ایران را انتخاب نموده است.

گزارش جالب توجه یک سایت لهستانی را در خصوص سید محمد موسوی می خوانید:

موسوی، یک مزرعه در نزدیکی تهران دارد که در آن به پرورش حیوانات زیادی از جمله شتر و شترمرغ و ... می پردازد. اسب سواری به او آرامش می دهد. او در ابتدا فقط در مزرعه اش دو اسب داشت که بعدها این مزرعه با افزایش تعداد حیوانات به یک باغ وحش تبدیل شده است. بعد از 4 سال که از تاسیس این مزرعه می گذرد، سگ ها، مرغ ها، گوسفندان، شترمرغ ها و ماهیان زیادی در زمینی که متعلق به بازیکن فصل پیش تیم اولشتین است به چشم می خورند. سبزی و گل هم در این مزرعه به وفور یافت می گردد. مزرعه، محل گذران اوقات فراغت او در آخر هفته است. البته در مدتی که در لهستان حضور داشت، کارمندان او وظیفه مراقبت از مزرعه را بر عهده داشتند.

موسوی می گوید: من هر موقع وقت آزاد داشته باشم به بیرون از شهر می روم. ورزشکاران، دو بار می میرند، مرگ اول آنها زمانی است که بازنشسته می شوند. برای همین است که تصمیم گرفتم، چنین مزرعه ای را برای زندگی دوباره خودم داشته باشم.

تصور بازنشسته شدن یک ستاره ورزشی، بیش از خود بازیکن، هواداران او را نگران و ناراحت می نماید. والیبالیست ها برای هواداران ایران، خدایان ورزش هستند و علاقه آنها نشان می دهد که والیبال بعد از فوتبال، پرهوادارترین رشته در ایران است. رسانه های ایرانی، علاقه زیادی به والیبال دارند و حدود 12 روزنامه ورزشی در ایران فعالیت می نمایند.

ملی پوش والیبال ایران می گوید: ما مسئولیت عظیمی روی شانه های خود داریم چون می دانیم که مردم زیادی به ما نگاه می نمایند.

توجه و اشتیاق مردم به والیبالیست های ایرانی از لیگ دنیای 2013 و زمانی که تیم ملی ایران، پیروزی های درخشانی مقابل ایتالیا و صربستان کسب کرد به وجود آمد. تیم ملی ایران در سال 2019 علاوه بر قهرمانی آسیا، توانست جواز حضور در المپیک توکیو را هم کسب کند. ملی پوشان ایرانی با بازی های درخشان خود به مرحله نهایی لیگ ملت های 2019 هم صعود کردند. هواداران والیبال در ایران، برخی اوقات به بازیکنان مورد علاقه خود، هدیه هم می دهند که ممکن است گران هم باشد.

مدافع وسط تیم ملی ایران می گوید: من یک بار، ساعتی به ارزش 5000 دلار به عنوان هدیه دریافت کردم ولی آن را قبول نکردم. ما معمولا هدایای کوچک تری مثل کتاب یا صنایع دستی دریافت می کنیم. حدود 2 ساعت از وقت ما بعد از هر بازی، صرف عکس دریافت و امضا دادن به هواداران می گردد. من سعی می کنم به رستوران های شلوغ نروم چون جمعیت زیاد باعث می گردد که نتوانم در آرامش غذا بخورم.

شهرت والیبالیست ها گاهی از مرزهای یک کشور هم فراتر می رود. تیم ملی والیبال ایران یک هوادار وفادار 70 ساله در آن سوی قاره آسیا یعنی ژاپن دارد. او علاقه خاصی به سعید معروف دارد. او تیم ملی ایران را در همه تورنمنت های ممکن از برزیل تا لهستان، همراهی و همواره در همان هتلی که تیم ملی حضور دارد، اتاق رزرو می نماید. این خانم 70 ساله ژاپنی ممکن است بعد از ظهرها، درِ اتاق بازیکنان ایران را بزند و ضمن هدیه دادن مقدار زیادی شکلات، دقایقی طولانی با آنها حرف بزند.

فاصله بهشت و جهنم، بسیار کوتاه است و هواداران متعصب یک تیم همواره در طرف دیگر بهشت منتظر تیم رقیب هستند. سال گذشته، تیم ملی لهستان چنین جوی را در ارومیه تجربه کرد. تیم والیبال لهستان در مرحله گروهی لیگ ملت های 2019 در ست پنجم، بازی را به ایران واگذار کرد ولی اتوبوس حامل بازیکنان تیم قهرمان دنیا تا 3 ساعت قادر نبود خود را به هتل محل اقامت خود برساند و در میان دریایی از هوادران ایرانی، اسیر شده بود. البته شرایط با پرتاب تعدادی سنگ و مشت و لگدهایی که به اتوبوس آنها برخورد می کرد از نظر لهستانی ها خیلی خطرناک به نظر می رسید.

با این حال جهنم واقعی برای حریفان را می توان ورامین دانست، جایی که سید در فصل 14-2013 در تیم آن شهر بازی می کرد.

سید در این مورد می گوید: شما باید برای برخورد تخم مرغ به درون زمین آماده باشید در حالی که ناظر بازی تاکید می نماید که چیزی ندیده است! شرایط برای تیم حریف، بسیار سخت و خطرناک است چون ورودی و خروجی ورزشکاران با تماشاگران، یکی است. اوکاش ژیگادوو (پاسور تیم منحل شده سرمایه) از بیرون رفتن در چنین شرایطی واقعاً می ترسید.

پاسور تیم اولشتین در لیگ لهستان پیش از نخستین حضور محمد موسوی در سالن تیم زاویرچه به او نسبت به جو سنگین این سالن اخطار داده بود. سید با خنده می گوید: من در ذهنم یک جهنم واقعی را تصور نموده بودم. ما به زمین رفتیم و هواداران در حالی که به زمین بازی نزدیک بودند، تیم خود را تشویق می کردند. جو سالن شهر زاویرچه اصلاً شبیه آنچه در ایران اتقاق می افتد، نبود. من رو به پاسور تیم کردم و پرسیدم که بدترین سالن پلاس لیگا همین بود؟!

بازیکنان ایرانی، سال ها به دلیل اینکه دستمزدی بسیار بالاتر از تیم های خارجی دریافت می کردند، حاضر نبودند که در لیگ های اروپایی بازی نمایند. سید 32 ساله در حالی که پیشنهادهایی از روسیه، ایتالیا و ترکیه داشت به اولشتین آمد و خیلی هم عجیب نبود که یکی از بهترین بازیکنان خارجی پلاس لیگا لقب بگیرد. او با عملکرد درخشان خود، پیشنهادهایی بیشتری هم دریافت کرد و ترک لهستان از جانب او دور از ذهن نبود.

موسوی از 19 سالگی علاقه خاصی به بسکتبال و به ویژه NBA داشت. کوبی برایانت و تیم لس آنجلس لیکرز و همچنین لبران جیمز، ستاره های مورد علاقه او هستند. سید می گوید: برخی اوقات قبل از تمرین، فوتبال بازی می کنیم ولی اگر سبد بسکتبال در سالن باشد، من ترجیح می دهم توپ را به سبد شوت کنم.

زمانی که موسوی به NBA علاقه مند شده بود، دوران مربیان خارجی هم در ایران شروع شد. حسین معدنی، آخرین سرمربی ایرانی تیم ملی ایران بود. بعد از او، خولیو ولاسکو، اسلوبودان کواچ، رائول لوزانو و ایگور کولاکوویچ، راهنمایی تیم ملی ایران را به عهده داشتند. در مجموع از سال 1970، یازده مربی خارجی به ایران آمدند و این پروفسور ولاسکو بود که والیبالیست های ایرانی را با سالن های عظیم و مشهور دنیا آشنا کرد. او نگرش بازیکنان ایران را تغییر داد.

موسوی می گوید: ولاسکو ذهنیت ما را به یک تیم برنده تبدیل کرد. او می گفت ما می توانیم با بهترین تیم های دنیا بجنگیم و ما نیز همین کار را انجام دادیم.

نسلی که قرار است جایگزین نسل فعلی والیبال ایران شوند، جوانانی امیدوار نماینده هستند که در فینال مسابقات زیر 21 سال دنیا، تیم ایتالیا را 3 بر 2 شکست دادند و جام قهرمانی را بالای سر بردند.

محمد موسوی می گوید: ما در ایران همه ابزار موفقیت را در اختیار داریم ولی نبود بازیکن تاثیرگذاری که بتواند سرنوشت بازی را عوض کند، احساس می گردد. ما بازیکنانی در سطح ستاره های روسی و لهستانی نداریم به همین خاطر باید بیشتر روی سرعت، هوش و مهارت خودمان کار کنیم. برای ما خیلی سخت است که به مدال المپیک برسیم. ما به بازیکنی مثل ویلفردو لئون احتیاج داریم تا به تنهایی بتواند سرنوشت بازی را تغییر دهد.