رونق مناصب هنری در دوره قاجار - تور بالی اندونزی

به گزارش آریا به نقل از روابط عمومی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری، هوشنگ خسرو بیگی این مطلب را در نشست تخصصی جامعه شناسی هنر دوره قاجار از سری نشست های همایش ملی هنر ایران در دوره قاجار که به همت پژوهشکده هنرهای سنتی پژوهشگاه برگزار گردید مطرح نمود.

او به بیان مختصری در خصوص مناصب مرتبط با هنر و هنرمندان در تشکیلات اداری دوره قاجار به دوره بندی تاریخ ایران شامل سه دوره ؛ از سال 1209قمری آغاز حکومت قاجاریه تا آغاز دوره ناصری در 1264، دوران حکومت ناصرالدین شاه و مظفرالدین شاه و دوران انقلاب مشروطه تا سقوط قاجاریه پرداخت.

او مبانی احیای سازمان اداری قاجاریه را شامل تشکیلات اداری صفویه و تغییرات متکی بر ارتباط با اروپا دانست که تشکیلات اداری قاجاریه را تشکیل می داده اند.

خسرو بیگی در ادامه جنگ های ایران و روسیه ، اعزام دانشجو به اروپا ، استقرار نمایندگی های اروپایی در ایران ، سفرهای ناصرالدین شاه و مظفرالدین شاه به اروپا و ... را از قابلیت های ارتباط ایران و اروپا در دوره قاجاریه گفت.

او با اشاره به چگونگی تأثیر ارتباط با اروپا در مناصب اداری ایران گفت: در یک پژوهش که با هدف آنالیز تأثیر روابط سیاسی و فرهنگی ایران با غرب بر عناوین مناصب اداری ایران دوره قاجاریه صورت گرفت تعیین شد که این تأثیر گر چه در کارکرد مناصب به خصوص حوزه نظامی و فنون جدید قابل توجه بوده ولی در عناوین مناصب کمتر تأثیر نهاده و بیشترین تأثیر نیز از این حیث متکی بر زبان فرانسوی بوده است.

او مناصب اداری مرتبط با هنر و هنرمندان در تشکیلات اداری دوره قاجاریه را در سه گروه آنالیز کرد و گفت: منظور از منصب سمتی رسمی و دارای عنوان است که دارنده آن از حقوق و مزایای مترتب بر آن برخوردار می گردیده است.

او با بیان این نکته که مناصب مرتبط با هنرهای سنتی ایران و عمدتا مرتبط با هنر خوشنویسی و کتابت همچون گذشته درتشکیلات اداری استمرار داشته توضیح داد: این مناسب بصورت موروثی به تشکیلات اداری ایران تعلق داشت و غالبا از پدر به فرزند می رسید.

این پژوهشگر اضافه کرد: سازمان اداری با بهره گیری از این مناصب هم زمینه ارتقا، گسترش و استمرار این مناصب و هنرهای مرتبط با این مناصب را فراهم نموده و هم به ترویج هنرهای مرتبط با این مناصب در جامعه یاری نموده و خود نیز از توانمندی های این صاحب منصبان بهره مند گردیده است.

او گفت: ارتباط با غرب در بروز تغییر در برخی مناصب مانند مناصب مرتبط با موسیقی تأثیر داشته و یا مناصب جدیدی مانند عکاسی ، عکاسباشی را شکل داده است.

او با اشاره به این نکته که هنرهای جدید به واسطه مناصب رسمی دولتی به تدریج وارد جامعه شد و جامعه را تحت تأثیر خود قرار داد گفت: مناصب مرتبط با عکاسی و مناصب مرتبط با موزیک از آن جمله هستند.

به گفته این پژوهشگر تاریخ، سازمان اداری با حمایت از برخی هنرها در قالب مناصب هنری ، زمینه گسترش این هنرها و مشاغل وابسته به آن را در جامعه فراهم آورد.

هنر ایران و عثمانی در آستانه قرن بیستم

محمد رضا مریدی دیگر سخنران این نشست با بیان مواردی درباره هنر در انتها قاجار و عثمانی به مطالعه تطبیقی هنر ایران و عثمانی در آستانه قرن بیستم پرداخت و گفت: شناخت پژوهشگران ایران از هنر همسایگان بسیار کم است در حالی که سرشت و سرنوشت مشترکی میان ما و همسایگان بوده از همین رو پژوهش های هنری قادر به فراتر رفتن از روایت های خودمدارانه از تاریخ نیستند.

او در ادامه به نقاط عطفِ مشترک در تاریخ هنر ایران و عثمانی در دوران افول به ویژه اقتصاد سیاسی که ایران و عثمانی را در مدار توسعه پیرامونی قرار داد و به تجربه های فرهنگی شکل داد پرداخت.

او با بیان اینکه انتها قاجار (در 1921) و عثمانی (در 1925)، نقطه عطفی در تاریخ دنیا اسلام بود توضیح داد: برای مطالعه روند افول این دو قدرت پادشاهی ـ مذهبی باید به وضعیت ساختاری مشترک این دو کشور از منظر اقتصاد سیاسی دنبال کرد.

مریدی با اشاره به حجم سرمایه گذاری خارجی در ایران و عثمانی اضافه کرد: اوج شکننده رابطه ناتوازن تجاری در قرن نوزدهم بود که میان عثمانی و انگلیس در 1838 قراردادهای انحصاری امضاء شد؛ همچنین قرارداد رویترز در ایران در 1872 که به موجب آن انحصار هرگونه کمپانی صنعتی به مدت هفتاد سال به رویترز انگلیسی داده شد.

او در ادامه به شباهت های متفاوت مشروطه عثمانی و ایرانی پرداخت و گفت: فرمان مشروطه عثمانی در 1876 و فرمان مشروطه ایران در 1906 صادر شد؛ یعنی 30 سال بعد از عثمانی و علت آن حجم بالای سرمایه گذاری خارجی و تاثیرگذاری بیشتر آنها بر عثمانی بود.

او اضافه کرد: در جریان مشروطه­خواهی عثمانی، یک بحران بزرگ خود را آشکار کرد و آن ناسازگاری قومیت ترک و اتحاد اسلام بود.

به گفته این پژوهشگر ، در انقلاب مشروطه ایران نیز بحث پیرامون اصل مساوات و تعارض میان شریعت و قوانین عام بشری که در کنسطیطیسیون(مشروطیت) در حال تنظیم بود خود را نشان داد ، این تعارض از یک سو خود را در صف­آرایی نیروهای سیاسی علما/روشنفکران یا هواداران دینی سازی امور/عرفی سازی امور خود را نشان داد که در نهایت موجب مواجهه اسلام گرایان/ملی گرایان شد.

او در ادامه به نقش مهم نمایشگاه های دنیای آغاز گردیده از سال 1851 در سیطره نگاه استعماری به دیگر کشورها، موازی با گسترش قدرت اروپا اشاره نمود و اضافه کرد: در این نمایشگاه­ها توان تجاری کشورها، کالاهای مرغوب برای بازار و در کل زمینه­های سرمایه­گذاری به نمایش گذاشته می شد.

مریدی با طرح این پرسش که اما ایران و عثمانی چه چیزی برای ارائه داشتند؟ گفت: عثمانی در نمایشگاه 1867 پاریس و ایران در نمایشگاه 1873 وین برای اولین بار شرکت داشتند.

او توضیح داد: اما نقطه عطف حضور ایران، در نمایشگاه 1900 پاریس بود که کاخ عالی قاپو را بازسازی کرد.

او اضافه کرد: در هنر نوگرای ایران و عثمانی اغلب با تجربه های اقلیمی و منظره­نگاری، طبیعت­گرایی و نقاشی­های مردم­نگارانه آغاز شد؛ این رویکرد البته وجه مشترک اغلب سرزمین­های مستعمره و نیمه مستعمره شرق بود؛ زیرا میراثی برآمده از آثار و تعلیمات شرق­گرایان و استادان شرق­گرای اروپایی در این سرزمین­ها بود.